Liefs uit Oslo

Hallo Allemaal,

Vandaag een nieuw reisverslag, dit keer over zwervers, kniediepe sneeuw en verjaardagskaarsjes. Afgelopen weekend ben ik, samen met twee lieve Nederlandse meiden, Marieke en Astrid, naar Oslo geweest. Een hele ervaring zoals je misschien zult begrijpen. Laat ik beginnen bij het begin.

Het begon allemaal in de duistere hallen van treinstation Bergen om half elf 's avonds, waar de nachttrein naar Olso al klaarstaat voor vertrek, de rode verf glimmend in het licht van de tl-verlichting (jongens, dit wordt de nieuwe bestseller, ik voel het gewoon). Maargoed, onze trein dus. In de trein lag al een schattig pakketje klaar met daarin een dekentje, een opblaasbaar kussen, een slaapmasker en een setje oordopjes. Aangezien de verlichting in de trein ook 's nachts aan bleef staan en we toch wel het voornemen hadden om wat slaap mee te pikken, kwam dit pakketje heel erg gelegen. Bovendien vind ik het helemaal niet zo gek zoiets te hebben, zeker als je de wekelijkse Fantoftfeestjes en de lange zomerdagen in acht neemt.
We hebben die nacht inderdaad geslapen, maar om nu te zeggen dat het mijn beste nacht ooit was, gaat dan weer te ver. Het zittend slapen gaat op een gegeven moment pijn doen in je rug, en dan wordt je wakker. Als dat ongeveer elk uur gebeurt, slaap je toch niet echt lekker. Maar, dan heb je wel weer de kans om af en toe onder je slaapmasker door te spieken en wat mee te krijgen van de met sneeuw bedekte daken van huisjes in de bergen.
Het probleem was echter dat de trein al om half zeven aankwam in Oslo. Een hel van een tijd waarop het nog donker en koud is en de winkels nog een paar uur dicht blijven, zeker op zaterdag. Ook het hostel behoorde tot de categorie "wij gaan pas om tien uur open", dus mooi niet hè, dat even spullen afgeven. Dusja, ontbijten op het station dan maar. Net als echte Nederlanders je eigen meegebrachte boterhammetjes met kaas oppeuzelen op de bankjes in de warme stationshal. Hoe konden wij ook weten dat nou juist dié stationshal, op dat tijdstip de ontmoetingsplaats was voor zwervers? (Ik zeg hier niet bij dat als wij niet van die duffe hoofden hadden gehad, dit misschien hadden kunnen weten). Maar zo kwam het dus, dat wij "Willem" tegenkwamen. Ook van Willems verhaal kunnen wij nu een roman schrijven. De kern van het verhaal was dat wij hem 40 kronen moesten geven. En hij was me een doorzetter! Zelfs nadat Marieke letterlijk tegen hem zei: "Ik wil en ga u geen geld geven", bleef hij proberen om elke mogelijke strategie aan te wenden om ons ervan te overtuigen dat wij hem geld moesten geven. Complimentjes, impliciete bedreigen, smeekbedes, ALLES had hij ervoor over. En als we even opgelucht ademhaalde dat hij weg was, bedacht hij zich, draaide zich om en begon weer tegen ons te praten. Godzijdank hebben we dankzij Mariekes scherpe blik kunnen ontsnappen aan de greep van onze Willem.

Buiten was het echter niet veel beter. Moedig hadden we besloten om al naar verschillende gebouwen in Oslo te lopen (even voor je verbeelding, het was toen nog steeds donker en steenkoud). Echter, zo moedig waren we niet, en aangezien Astrid en Marieke op laarsjes liepen hadden ze al snel ijsvoeten en vluchtten we een metrohal in om onze voetjes op te warmen. Daar zaten ze dan met z'n tweeën, schoenloos over hun tenen te wrijven in een verlaten metrohal, terwijl ik een planning in elkaar probeerde te maken voor de dag.
Eenmaal buiten ging het al een stuk beter. Het was licht geworden en de temperatuur begon wat te stijgen. Ook Marieke en Astrid kregen er nu zin in, en we konden na een tijdje zelfs onze bagage lozen.
Na een dagje intensief stedentrippen, inclusief museum, knuffelen met standbeelden, een hele lading selfies en veel te dure chocolademelk en thee, belandden we op het dak van het operagebouw. Intussen was het alweer donker en koud geworden, maar met onze rode neuzen hadden we ons toch tot enkeldiep in de sneeuw gewaagd om een paar foto's te maken van Olso by night. Terwijl Marieke het accent van 'Postbode Simen' nadeed, stonden we opeens tot kniediep in de sneeuw. Ik weet ook niet hoe dat zo gekomen is. Maarja, die dingen gebeuren en ook met sneeuw tot aan je knieën kan je prima foto's maken.

De volgende dag hadden we de treinreis terug gepland, maar deze keer overdag. Zeven uur lang treinen. Met de NS zou niemand het volhouden, maar het uitzicht dat deze Noorse trein je biedt is natuurlijk - ik, opscheppen, nee hoor! - wel iets om je mee bezig te houden. Werp eens een blik op de mooie foto's die Marieke gemaakt heeft, dan begrijp je wat ik bedoel. Bovendien was het Astrid's verjaardag, dus ondanks de prachtige uitzichten over de Noorse fjorden en bergen, was er ook nog plaats voor een cadeautje, taartjes en kaarsjes uitblazen. We hebben zelfs gezongen! Niet te hard natuurlijk, de trein zat redelijk vol, maar het gaat om idee.

Ik wens iedereen veel liefs,
Ha det bra!
Natascha